Reizen

Segou – Sikasso: maandag 7 febr.

Zoals gewoonlijk zijn we vroeg op en gaan we eerst ons laatste ontbijt nuttigen bij de aardige man op straat. Dirk voelt zich niet lekker, hij is heel erg verkouden geworden (ritjes 's avonds op de brommer door de kou) we pakken onze spullen in en hebben rust tot het middaguur.

Rond 1 u komt de auto voorrijden en moeten we alle spullen een beetje omladen maar uiteindelijk past alle bagage erin → kofferbak dicht en niet meer aankomen. Tanken en dan kunnen we op weg voor de ong. 300 km.

Onderweg moeten we een paar keer 500 CFA (tol?) betalen – er zijn een paar controleposten → rijden maar meneer, alles in orde, op 1 man na die even zijn gezag wil laten zien en dan op een hele vervelende manier →

papieren a.u.b en wat doet u als donkere man met 4 blanken in die auto? Onze chauffeur is de zwager van Janette en vaak betekent dit dat het een huurauto is met chauffeur en toeristen waar wat aan te verdienen valt.

Hij wordt dus ook heel boos als wij niets willen geven omdat Janette en Job gewoon inwoners zijn van Mali en punt uit!!!! Hij begint heel erg te schelden en geeft de papieren niet terug tot we uiteindelijk met grote tegenzin 1000 CFA geven.

Onderweg zien we talloze kleine en nog kleinere dorpjes. Soms ligt het dorp aan 1 kant van de weg, soms aan beide kanten. In dat geval is er steeds aan het begin en eind van het dorp een drempel in de weg maar dit wordt zelden aangekondigd: oppassen dus voor de onderkant van de auto.

Soms bestaat een dorp maar uit een paar huizen maar tot mijn verbazing steekt er dan ineens boven een stuk of 2 hutjes ineens een televisiemast zoals wij die allemaal vanaf de jaren 50 op het dak hadden.

De meeste dorpjes hebben een kleine moskee maar af en toe is er ook een dorpje waar een missiepost zit en waar je een klein kerkje met een kruis erop ziet. Ik heb zelfs in zo'n dorp voor het eerst in Mali 2 varkens zien lopen: verboden voedsel voor de moslim maar natuurlijk niet voor de christenen.

Bij een dorpje aan de Bani-rivier stoppen we even want Janette wil vis meenemen voor haarschoonmoeder. Zij is dol op vis. Meisjes komen aangerend met bladen met verschillende soorten vis, groot en klein. De brug over de rivier maakt een vreselijk lawaai als je erover heen rijdt: dat is om de nijlpaarden in de rivier op afstand te houden zodat de inwoners van het dorpje veilig kunnen vissen: daar is over nagedacht.

Rond 6 u zijn we in Sikasso, net voor het donker wordt en er volgt een warm weerzien met de familie en alle kindjes op het erf. Maar over de familie heb ik al geschreven in een eerder blog.

Donderdag 10 febr.: Sikasso – Bamako → 400 km

Het bezoek aan Janette, de familie en het jeugdcentrum zit er weer op. We moeten weer verkassen want vrijdagnacht vertrek ik naar huis. De bus vertrekt om 10 u en Janette had woensdag al kaartjes voor ons gekocht. We waren dus nummer 1 en 2 op de lijst passagiers en dat betkent dat je ook in volgorde van kaartjes kopen mag instappen. Wij blij dus, maar van dezelfde maatschappij kwam er ook eerst een bus aan uit Burkina faso (buurland) en daar zaten overstappers in die eerst mochten instappen. Pech voor ons dus, want 2 Fransen pakten het allerbeste plaatsje in de bus weg voor onze neus, net achter de achterdeur met veel beenruimte.

De bussen zijn bijna allemaal van Chinese makelij en voor kleine mensen: 3 stoelen aan 1 kant en 2 aan de andere kant. Weer eens wat anders dan een royal class bus van De Jong Intra!!

Ook met de bus moet je aantal keren stoppen onderweg voor tol en controleposten. Ook hierschieten dan ineens allerlei verkopers op de bus af en regelmatig kunnen we dus iets kopen, hangend uit de bus. Kort voor de middagstop is er dan ineens een douane-controle en er worden een paar tassen uit het ruim gehaald. Die hebben allemaal een plakbandje met de nummers van de passagier en de bestemming erop en op een gegeven moment wordt er geroepen dat monsieur Tonny de tas moet komen openmaken. Ik zat nog in de bus maar Dirk was net even uitgestapt (wat eigenlijk niet mocht) en toen de rit 5 cm open was hoefde het al niet meer verder.

In Bouroundi was de middagstop: de chauffeur moet ook eten en als zijn bord leeg is gaat het meteen weer verder. 3 x toeteren en als je niet snel genoeg in de bus bent rijdt hij gewoon weg. Wij hadden net genoeg tijd om bij de bus (tientallen verkopers eromheen) 2 flesjes fris te kopen en 2 stokbroden met 4 hard gekookte eieren: onze lunch.

Ooit had de bus airco gehad, in een ver verleden maar die had het opgegeven: de temperatuur in de bus schommelde tussen de 38 en 42 graden!!!!!!.

Eindelijk rond 4 uur aankomst op het busstation aan de rand van de stad en daar begint het gevecht van de taxichauffeurs om je verder te mogen brengen en daar moet natuurlijk over onderhandeld worden: wij zijn bereid 2.500 CFA te betalen (ong 4 €). De man gaat akkoord en wij gaan met de file mee richting centrum: het is zo ver dat we medelijden krijgen met de man en dat we wel voor een zeer laag bedrag in de taxi zitten. We besluiten dus om hem 10 % fooi te geven (nou, nou, het kan eraf!) en daar is hij uiteindelijk heel blij mee. Ik geloof niet dat hier veel aan fooi wordt gedaan.

Dit was het weer even. Volgende blog schrijf ik als ik thuis ben: over het jeugdcentrum in Sikasso en over de laatste dag in Bamako.

Groetjes vanuit een nog steeds snikheet Bamako

Tonny en Dirk