De Opening

De voorbereidingen voor het festival.

Dinsdag en woensdag staan in het teken van het opbouwen van de diverse podia, info-stands en het koopgedeelte. Veel bewoners van Segou benutten deze dagen om het terrein te verkennen want vanaf donderdag kom je 's avonds niet meer het terrein op zonder armbandje, ten teken dat je betaald hebt.

De info-stands gaan over o.a.: Usaid (ontwikkeling op cultureel en educatief gebied en gezondheid) – zuiver drinkwater – ontwikkeling van toerisme – scholing (textiel – verfdruktechnieken) – orange is alom tegenwoordig: het is blijkbaar zo belangrijk om met een mobieltje rond te lopen maar niemand heeft beltegoed etc. etc.

Dan een aantal rijen met winkels, net een braderie. Vooral handnijverheid uit alle delen van het land. Maar dan wel heel veel dezelfde. Iedereen wil een graantje meepikken van de festivalgangers met hun gevulde buidels.

Dat er veel mensen worden verwacht weten ook de ambulante verkopers. Als je maar ergens op het terrein durft te gaan zitten komt iedereen om de beurt of met 2 of 3 tegelijk rond je heen staan om wat te verkopen:

• de Toearegs (uit Timboektoe) willen voornamelijk sieraden verkopen (van echt Saharazilver!) – messen (levensgevaarlijk scherp) – doosjes van kameelleer (wij vinden ze helaas voor hen oerlelijk) – of spiegeltjes met een leren rand (wij gaven toch vroeger spiegeltjes en kraaltjes aan de mensen in den vreemde?

• De mensen uit de Dogonvallei: prachtige lappen – maskers – muziek – kettingen etc. maar daar waren we vorig jaar al en hebben we een en ander meegenomen. We kunnen niet aan de gang blijven

• de dvd verkopers: ze hebben allemaal dezelfde doosjes bij zich: van alle artiesten die 's avonds optreden op het hoofdpodium. Soms staan er 3 verkopers rond je tafeltje.

• De kleine schoffies: jongetjes met hun houten kistje met schoenpoetsmiddelen. Mijn schoenen zijn van een materiaal dat niet gepoetst kan worden. Die van Dirk eigenlijk ook (plastic Kswiss) maar hij laat ze toch maar elke dag even schoonpoetsen. Bij 2 jochies krijgt elk kind 1 schoen en dus ook allebei verdienste (100 CFA pp is toch 15 cent en ze zijn er nog blij mee ook

Dirk wilde ook kennismaken met een tamelijk beroemde djembe-speler uit Segou en toevallig liepen we langs zijn oefenruimte. Daar was nota-bene Issa aan het trainen voor een dansoptreden op het festival. Hij was 2 jaar geleden de dansleraar in het djembe-hotel waar we wonen.

Natuurlijk vond hij daar ook een houten instrument dat hij al een tijdje wil hebben (kan er nog wel bij, bij de verzameling.

Tijdens deze 2 dagen komen er ook steeds meer groepen aan die moeten optreden. Zij komen dan het terrein op en beginnen alvast spontaan wat te spelen. →

mannen met maskers uit de omgeving van Segou – de gemaskerde mannen uit de Dogon – de muzikanten uit het noorden (Marokko) – de Toearegs – de muzikanten van de overkant van de rivier met hun griots (zangeressen) komen met de veerpont etc. etc.

Je begrijpt dus dat wij ons daar niet vervelen.

Ook loopt hier een vrouw rond die het niet heeft op kinderen (ze is niet helemaal in orde in haar hoofd) en zich af en toe raar gedraagt. Dinsdagavond liep ze zich steeds uit te kleden (poedeltje naakt) en de kinderen weg te jagen: die stuiven steeds uiteen maar ze jutten haar ook op. Af en toe krijgt ze het in haar bol om ineens een steen te pakken en te gooien. Daarna gaat ze even uitrusten op een stoel, natuurlijk recht tegenover mij en ze komt me een hand geven om gedag te zeggen.

De volgende dag ziet ze me weer, pakt me bij de arm en ze wil dat een wildvreemde een foto van ons maakt terwijl ze me een kus op de wang geeft!!!!!!!! waarom ik???????

Woensdagmiddag om half 4 was de opening op het hoofdpodium. Dat is in Afrika altijd de ongeveer tijd wan t uiteindelijk begon het rond kwart voor 5. Alle hoogwaardiheidsbekleders waren aanwezig: president – vele ministers – ambassadeurs (ook die van Nederland) – de stichting Doen (van de postcode loterij)

wij hadden een mooi plekje recht voor het podium.

Na de opening, op een terras, zagen we eindelijk Janette en Job uit Sikasso met een paar vrienden waaronder een Spanjaard. Hij blij dat hij eindelijk weer eens even geen Engels hoefde te praten.

Een gezellig weerzien – even lekker bijkletsen – wat eten op straat en naar het openingsconcert.

Helaas niet echt onze muziek dus min of meer uitgeput zijn we rond 11 u op de motor naar huis gereden.

Op dat moment was de ergste hitte voorbij en stond er een stevige wind (nu, vrijdag, nog steeds)

Ik ga weer eens eindigen. We zijn even een paar uur op de kamer om wat te relaxen – te typen – te douchen en energie op te doen voor het concert van vanavond.

Ik hoop dit zo snel mogelijk te plaatsen

allemaal de groetjes en het gaat hier uitstekend met ons

Tonny