Kafountine, Senegal

Kafountine , Senegal 31 – 12 - 2012

We hebben in Gambia het vissersplaatsje Tanji bezocht en vandaag willen de Senegalese tegenhanger bezoeken: Kafountine. Het ligt zo’n 5 km. onder Abéné, dus vlakbij. Als we dit tegen de chauffeur vertellen is er eerst enige commotie: dat stond niet in de voorwaarden, alleen vervoer in Abene zelf en de rit van Gambia naar Abene en terug.  Ik geef van repliek (ik laat niet met me sollen) dat ik niet gevraagd heb om de (lange) omweg naar Serekunda alleen om bij een bepaald iemand geld te wisselen. Bovendien hadden we nog CFA’s van Mali over en bij de grens wordt je bestormd door wisselaars die allemaal tegen de gunstigste koers Dalasi willen inruilen voor CFA.

Als Mieke, van het guesthouse, hen overtuigt dat het echt dichtbij is, gaan ze overstag. We kunnen op weg. Er is voor lopers een alternatief om langs de zee te lopen maar daar kiezen we niet voor. We zien een groepje van 8 Nederlanders die op weg willen naar Kafountine op een ezelskar. Dat vindt Dirk ook wel een leuk alternatief! Bij navraag blijkt dat die mannen met hun ezels uit Kafountine moeten komen om je op te halen en zij zijn ’s morgens eerst nog druk bezig met hout brengen naar de  rookplaatsen van de vis. Geen ezelskar dus voor ons!

Als we toch besluiten met de auto te gaan zien we inderdaad, onder de hete zon de groep lopen op de onverharde weg naar het stadje. Zij stonden om 11 u te wachten op de kar die, kregen ze te horen, tussen 1 en 4 u zou komen!!!! (Afrikanen hebben alle tijd – wij hebben de klok!)

Het begin van Kafountine is inderdaad niet zo heel ver weg, maar het is weer een heel langgerekt stadje. We stappen eerst uit in het, wat wij denken, centrum, maar de auto komt ons snel achterna. Zij hebben navraag gedaan en het strand met de vissers is nog een heel stukje verder!!  Aardig van hen!!!

We stappen uit aan het begin van de zijweg naar het strand. Hier staan al vrachtwagens te wachten om de geprepareerde vis te vervoeren en in een hal staan vissers de net gevangen vis te sorteren en in het ijs te leggen. Ik vraag toestemming om een foto te maken en die krijg ik van iemand. Ik weet dat ik de gezichten niet moet fotograferen want daar hebben de meeste een hekel aan. Iemand staat me uit te leggen wat voor soort vis er allemaal ligt die op hoopjes worden gelegd (geschoven met de voet – gegooid), soort bij soort, en dan begint een van de mannen te schreeuwen: maak dat je wegkomt, we zijn hier aan het werk, ga foto’s maken van een boom etc. etc. Andere mannen staan zelfs verbaasd te kijken bij zo’n uitval maar we besluiten toch maar te vertrekken.

Op het strand is het een drukte van jewelste: bootjes (pirogues, naar Portugees model) komen binnen en worden op het strand getrokkken – vis wordt afgevoerd – vrouwen zitten vis schoon te maken voor verdere verwerking (veel vliegen zwermen er omheen) en we zien eindeloze rijen voor het drogen en pekelen van de vis. Alle soorten vis liggen op rekken te drogen en verderop zijn de hokjes waar de vis wordt gerookt, allemaal op hout gestookt. De vis gaat in de rookbakken al in het papier waar het later in verpakt en vervoerd gaat worden.

Een mannetje dat een aantal van die rookovens heeft gemaakt wil wel graag op de foto. Vrouwen zitten tussen de rokerijen eten klaar te maken voor de lunch van het werkvolk. Ieder heeft hier zijn plekje gevonden.

De mannen in de vissersbootjes zoals op de foto zijn meestal 1 week onderweg!!! Op de oceaan in hun kleine bootjes zitten ze dag en nacht te slapen – eten – vissen en we hebben wat sterke wind gevoeld! Heel wat anders dan onze trawlers die een komplete fabriek aan boord hebben. Vrachtwagens staan ook hier bij de rokerijen al klaar om de pakken gerookte vis, met 7 man sterk, op de wagen te hijsen. Geen idee hoeveel kilo ze wegen maar het is, aan hun gesjouw te zien, een heel gewicht. Ook zij willen niet tijdens hun werk op de foto.

Terug naar Kafountine “centrum” , we lopen even over het marktje: paprika – tomaat – ui – pepertjes – fruit – kruiden, alles voor de dagelijkse  boodschappen is aanwezig.

We nodigen de chauffeur Mozes en Alagi, samen met Musa, uit voor een drankje op een terras en komt een interessante discussie op gang over het leven in Gambia, over de politiek – onderwijs – etc. etc. In Senegal te doen maar het schijnt dat ze in Gambia heel zuinig zijn met hun uitspraken want er kunnen altijd oortjes meeluisteren!!!

Mensen in het hotel hadden ons al een keer medegedeeld: zo arm is het nu ook weer niet in Gambia --> ze waren niet eens de weg over gestoken om in de gewone woonwijk te gaan kijken!!!! Er zijn mensen die geen idee hebben hoe het hier toe gaat: om 8 u de handdoek op het ligbed bij het zwembad – ontbijten - zonnen bij het of aan het strand – eten op de strip of elders vlakbij (senseo koffie en broodje kroket/ frikandel). Dat mag, maar zeg achteraf niet dat je een goed beeld van het land hebt gekregen. Niet mijn manier van vakantie vieren maar er zijn gelukkig zoveel mensen zoveel smaken. Net als wij zullen ook zij zich prime vermaken en daar  gaat het tenslotte om.

De rest van deze Oudejaarsdag komt in een volgend verhaaltje en ik loop een beetje achter met mijn blog. Nu ik dit schrijf is het al zondag 6 jan. Kinderen in Spanje krijgen hun cadeautjes en in Nederland is het de dag van Driekoningen zingen

Wordt vervolgd dus!!!!