Jerez de la Frontera en El Puerto de Santa María

Vandaag gaan we ons gedragen als echte mensen uit het zuiden van Spanje. De rit gaat eerst naar Jerez de la frontera om de sherrybodega te bezoeken van Gonzalez Byass, met als meest bekende sherry de Tío Pepe. Maar voor we aan de alcohol gaan bezoeken we de vismarkt en koop ik een zak versgebakken churros. Iedereen mag het proeven. In de weekenden staan er lange rijen bij de kramen waar ze gebakken worden: ze worden vooral gegeten als ontbijt en men sopt ze in de koffie of in de dikke chocolademelk.

Daarna is het weer: Do in Rome what the Romans do à ’s lands wijs ’s lands eer. Als mensen aan elkaar vragen: ga je mee eten in El Puerto, bedoelen ze El Puerto de Santa María (aan de baai van Cádiz) en dan in het bijzonder in het restaurant El Romerijo. Bekend in de verre omtrek. Het restaurant heeft 2 winkels in het grote pand: aan de ene kant verkopen ze schaal- en schelpdieren per gewicht – aan de andere kant verkopen ze alle soorten gebakken vis per gewicht. Dan doen ze in grote papieren zakken en als je dat niet thuis wilt opeten ga je aan tafel zitten op het terras of binnen. Daar krijg je een bord, een afvalemmer, bestek en je bestelt drinken en eten maar. De meeste mensen van de groep vinden dit prachtig om te zien maar gaan toch vaak voor een kindermenu: lekkerbekje met sla en frietjes. (ook goed). De chauffeur en ik hoeven nooit iets te bestellen: als eerste komt er een schaal gambas en daarna een schotel met allerlei soorten gebakken vis en inktvis (heerlijk). Er zijn nog steeds Nederlanders die huiverig zijn voor vis die ze niet kennen, maar wat mij betreft kunnen ze me alles wat maar enigszins op vis lijkt voorschotelen.

Na een bezoek per boot aan Cádiz komen we weer terug in El Puerto en nemen we intrek in een hotel aan het water: uiterst gezellig – vriendelijk personeel – geen vergelijk met het hotel in Sevilla (dat hoeft ook niet) maar we voelen ons hier meteen op ons gemak en ook het eten hier (eens een keer geen buffet en wel zo gezellig) is prima. Bovendien is er een zwembad op het dakterras. Vaak worden de chauffeur en ik opgescheept met de kleinste kamertjes maar dit keer heb ik alle geluk van de wereld: ik heb een kamer met 2zitsbank – een tafeltje met 2 stoeltjes en een buro met tv en daarnaast een grote slaapkamer met flatscreen en een badkamer met jacuzzi en aparte douche. Wat een luxe!!! Dat komt niet vaak voor. Ik heb zelfs een klein inpandig terras waar ik dit nu zit te schrijven, uit de wind en met uitzicht op de baai. Het kan niet op!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het leven van een reisleidster gaat niet altijd over rozen maar soms zit het toch wel even erg mee.

Wordt vervolgd